Karolina Magnowska to jedna z osób, które co tu dużo mówić… Budzą spore zainteresowanie w świecie fotografów. Zwłaszcza w fotografii dziecięcej. Nieoficjalnie koszalinianka jest przez niektórych nazywana „Królową minisesji”. Czas więc na prawdziwie królewski i wyjątkowy wywiad!

W branży foto siedzisz od wielu lat. W sumie… Jak to się stało, że właśnie fotografia?
– To wszystko przez tych facetów. To był trudny okres w moim życiu. Zostałam na lodzie z 2 małych dzieci, a mój majątek został nieuczciwie przejęty. Został mi tylko aparat w ręku. Na rozprawie rozwodowej usłyszałam: „Proszę sobie wyobrazić, że ona chce zostać fotografem i zarobić tak na dzieci. Przecież to absurd.” No to się zaparłam i ze wspólnikiem otworzyłam zakład foto, który funkcjonuje już 17 lat. W 2009 roku kiedy nasze drogi się rozchodziły usłyszałam od niego: „I ty chcesz na zdjęciach dzieci zarobić?? Z tego nie da się wyżyć.” A ja byłam pewna, że fotografia rodzinna to przyszłość. I się nie myliłam. Także, gdyby nie ci faceci… A tak na poważnie to zdjęcia klasowe, z wycieczek, z balików sprzedawałam już w 6 klasie szkoły podstawowej. Siedziałam z tatą w kibelku i robiliśmy po 10-20-30 odbitek każdego ujęcia. To były czasy. Zawsze sobie zarobiłam trochę grosza na znaczki, które wtedy namiętnie kolekcjonowałam.

Pierwszy kontakt z Zalamo też przez faceta, prawda? Jak zaczęła się Twoja przygoda z Zalamo?
– A już dokładnie nie pamiętam, ale na pewno byłam pyskata na jakiejś grupie foto i Andrzej mnie zaczepił na priv. Zalamo było w fazie budowy i chciał skonsultować pewne pomysły. W sumie do tej pory czasem sobie gadamy o przyszłości programu. Gadamy jak mam czas, czyli rzadko.

A co dla Ciebie jest najważniejsze w Zalamo? 
– Zalamo ułatwia mi pracę, organizuje ją, dzieli na etapy. Dzięki niemu szybciej obsługuję klientów, mam ich całą historię, dane kontaktowe. Łatwo mi przekazywać ujęcia, wysyłać szybkie notki, dodawać znak wodny. Myślę, że Zalamo skraca minimum dwukrotnie pracę związaną z obsługą klienta. Ostatnio dowiedziałam się, że klienci sobie wchodzą na stronę i oglądają swoje zdjęcia sprzed 3 lat. Jak się zmieniali, jakie sesje były. To takie miłe, że Zalamo jest dla nich jak album. Niby tylko program, a pozwala cofnąć się w czasie.

Masz… dość ciekawą renomę osoby, która prosto z mostu mówi co sądzi o rynku i branży. A zwłaszcza jeśli chodzi o podejście do zarabiania na fotografii. To jak to jest? Gdzie w tym biznesie jest miejsce na artyzm?
– Ten temat wałkuję z wieloma osobami od lat. Czasem mi żyłka pęka i dyskusja wymyka się spod kontroli. Na wielu grupach foto „siedzą” fotografowie, którzy w większości przypadków robią to zarobkowo. Nie dlatego, że mają taką potrzebę czynienia dobra na ziemi tylko dlatego, że za robienie zdjęć chcą brać kasę od klientów i biorą. Jeżeli fotograf bierze kasę za zdjęcia staje się przedsiębiorcą, a przestaje być hobbystą. I tu pojawia się problem, bo wiele osób nie ma zielonego pojęcia o prowadzeniu przedsiębiorstwa. W wielu przypadkach sprowadza się to do zrobienia nielegalnego konkursu na FB, wrzuceniu posta z ofertą i masowego atakowania fanów setkami zdjęć każdego dnia, najczęściej takich samych przez miesiąc.
A gdzie artyzm? Jako przedsiębiorca badam popyt, planuję działania, sprawdzam konkurencyjność mojej oferty. Nie wystawiam swoich zdjęć w galerii sztuki, dlatego nie rozpatruję konkretnego ujęcia jako dzieła artystycznego. Poza tym, nie znam ARTYZMU, który sprzedaje się na poziomie 20-30-50 zł za sztukę. Można to nazwać rękodziełem, ale nie ARTYZMEM. Inna sprawa jest taka, że w Polsce mamy tylko kilku artystów z prawdziwego zdarzenia. Reszta fotografów to osoby z większym lub mniejszym zmysłem artystycznym, którzy mniej lub bardziej udolnie kopiują, miksują, inspirują się dziełami innych fotografów. Najczęściej „kopiują Pinteresta”. Ten facet to ma łeb! Z drugiej strony bardzo trudno być wyjątkowym, skoro liczba dostawców akcesoriów w Polsce jest ograniczona. Aliexpres został opanowany przez wszystkich, łącznie z klientami, a dostawa z zagranicy na razie zbyt droga.
Dlatego utarło się, że ten kto robi minimalizm, jest bardziej PRO i ART, a ten co robi na bogato to bardziej takie Disco Polo. Tylko, że ten rodzaj zdjęć naprawdę się dobrze sprzedaje i ma wielu odbiorców. I to chyba najbardziej boli tych, którzy mimo wszystko chcieliby sprzedać swoją wizję większej liczbie ludzi, ale się nie da.
Żeby to zobrazować: w naszym mieście jest filharmonia. Wszystkie bilety, nawet drogie, zawsze wykupione. W filharmonii pracują artyści, którzy wiele lat uczyli się w ważnych szkołach, dzień w dzień szkolili swój warsztat, czynią cuda, a ludzie w pięknych drogich sukniach i smokingach słuchają ich z otwartymi buziami. Niestety pracownicy ci niedawno prowadzili strajk w sprawie podwyżek.
Mamy też giełdę, na której ludzie: rolnicy, bezrobotni, panie domu, dzieci sprzedają towary wystawiając je na leżakach, w namiotach, na masce aut. Uwierz mi, nigdy nie widziałam aby ci ludzie strajkowali. Ba! Oni się nawet wystawiają jak jest deszcz. Obsługują wszystkich, którzy przyjdą. I tych biednych i bogatych. Ważne, że po całym dniu mają kasę w kieszeni.
Problem wielu fotografów w Polsce polega na tym, że „filharmonia” chce zachować swoje standardy, ale chce zarabiać jak „giełda”. No i naprawdę bardzo rzadko to się udaje. Musi być spełnionych wiele warunków, które nie zawsze zależą od fotografa.

To skoro już przy biznesie jesteśmy. Teraz zaczynamy największy sezon na minisesje… Lubisz tę formę? 
– Lubię. Cały swój biznes oparłam na mini sesjach. Od dwóch lat obserwuję zmiany na rynku. Jest coraz trudniej. Na forach głośno o tym mówiłam, ale nie zatrzymałam lawiny nowych fotografów. Musiałam skapitulować i zająć się swoim biznesem, a nie branżą. Od roku zmieniłam strategię działania. To odpowiedź na to co dzieję się na moim rynku. Pomimo tego, że byłam szykanowana publicznie, moje przedsiębiorstwo do października osiągnęło 85% wzrostu przychodu w stosunku do poprzedniego roku. Mamy sezon. Myślę, że zrobię najwięcej sesji świątecznych w Polsce. Ta forma jest wygodna i dla mnie, i dla moich klientów. Pomimo złej sławy, mini sesje pozwalają na rozwój. Wymuszają ciągłe zmiany, a co za tym idzie zmuszają do myślenia i pobudzają wyobraźnię. Klienci bardzo je lubią, bo mają coraz mniej czasu dla siebie. Dzieci są „bardziej wymagające i niecierpliwe” dlatego szybkie zdjęcia u mnie naprawdę się sprawdzają. Kto chce mieć spokój i czas wyłącznie dla siebie bez problemu może w ciągu roku wykupić pełne sesje. Po prostu znalazłam sposób na różnych klientów i to mi daje poczucie bezpieczeństwa w tym biznesie.

Ok, to tak wprost, ile w tym roku? Minisesji świątecznych?
-Chyba teraz będzie koło 270 zapisów, ale liczba końcowa będzie zapewne inna. Część osób odpadnie, część zachoruje, inni się jeszcze dopiszą. Pod koniec grudnia będę wiedziała ile w końcu sesji zrobiłam.

Biznes biznesem… Ale kasa ma nam pozwalać spełniać marzenia. Jakie jest Twoje? Takie wiesz… największe?
– Za 11 lat mój najmłodszy syn wyjdzie z domu. Planujemy wyprowadzić się z miasta w takie miejsce, skąd będę widziała zachody słońca i będę mogła je fotografować jak kiedyś. Zabierzemy ze sobą rodziców i zbudujemy dla nich oddzielny mały domek, gdzie będę mogła się nimi opiekować na starość. Nasz dom wcale nie ma być duży, ale musi stać na dużej działce, aby nasze wnuki miały gdzie się bawić.
No wiesz.. taki domek z gankiem, domkiem na drzewie, huśtawkami, zaczarowanym ogrodem i całą rodziną razem.

Przyznaję, że obserwując Twoje wypowiedzi na grupach, spodziewałam się raczej w pierwszej kolejności szalonych eskapad na równik! Czegoś maksymalnie energetycznego, bo uchodzisz za „ludzia z ADHD”
-Takie eskapady to nie są marzenia! Takie rzeczy się po prostu realizuje na bieżąco, a nie marzy o nich. Dom… to coś większego, nie tylko zwykła „rzecz”. Na niego się czeka.. obmyśla wygląd.. dopracowuje każdy element wnętrza i otoczenia. Marzenie to coś czego nie można kupić za 2-3 miesiące pracy.

Karolina, Twoja praca to nie tylko bieganie z aparatem, prawda? Zajmujesz się również…
– Obecnie niczym innym. Mam zakład foto, a w nim zmiany kadrowe, nowe duże studio, sprzedaję tła fotograficzne Pastelowe Marzenia, które są chyba najbardziej cenionymi tłami w Polsce, prowadzę warsztaty foto i mam 3 dzieci z wiecznymi problemami. Taki istny ARMAGEDON. Jeżeli ktokolwiek miałby czas na robienie czegoś innego to ja chcę go poznać. Jestem w takim punkcie rozwoju swoich przedsiębiorstw, że nie mam czasu na nic innego poza leżeniem i oglądaniem filmów. Cała sytuacja była przez rok planowana, liczyłam się z takim stanem rzeczy. Wszystko idzie płynnie, dlatego brak czasu nie stanowi problemu, bo to wyłącznie kolejny etap zmian. Od stycznia wracam do systemu sprzed 2 lat. 3 tygodnie pracy, tydzień odpoczynku. Wtedy będę miała czas na moje Diablo, na wypady za miasto, może ciasto upiekę.. Zresztą.. o co Ty się pytasz pracoholika. Za dużo wolnego czasu to nowe pomysły.. może nowa firma.. Ważne aby zdrowie było.. zwłaszcza dzieci.. reszta zawsze jakoś się poukłada.